Κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν ευθύνεται για τον τρόπο που εμείς αντιδρούμε.
Όταν το λέω αυτό, συνήθως βρίσκω μεγάλη αντίσταση από τους γονείς, όπως αυτή που θα σας περιγράψω από μια συνεδρία που είχα πρόσφατα.
«Τώρα δηλαδή μου λες ότι εγώ φταίω που βγήκα εκτός εαυτού με το γιο μου; Κάθε μέρα έχουμε το ίδιο πρόβλημα», μου είπε αγανακτισμένη μια μητέρα που είχε σχεδόν κλείσει η φωνή της από τον πρωινό καυγά.
Το παιδί αργούσε το πρωί να ετοιμαστεί για το σχολείο. Αυτό είχε ως συνέπεια να μην είναι στην ώρα του για το σχολικό. Τι έκανε λοιπόν η μητέρα; Άρχιζε 5 λεπτά πριν την ώρα αναχώρησης, να υπενθυμίζει με δυνατή και αυστηρή φωνή, ότι ο χρόνος τελειώνει. Φώναζε στα 4 λεπτά, στα 3 στα 2 και μετά έκανε το μεγάλο μπαμ. Έβαζε τις ωραίες ταμπελίτσες, τύπου είσαι αναίσθητος ή χρησιμοποιούσε περιγραφές τύπου δεν ενδιαφέρεσαι για τίποτα, θα σου δείξω εγώ αύριο και ξεκινούσαν την μέρα τους με αυτό τον τρόπο.
Αρχικά να πούμε πως κάθε παιδί έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία και τους δικούς του χρόνους. Να συνεχίσουμε τονίζοντας, ότι ακόμη και κατά τη διάρκεια της εφηβείας, μπορεί να μην έχουν αναπτυχθεί πλήρως κάποιες δεξιότητες, όπως για παράδειγμα αυτές της οργάνωσης και του προγραμματισμού. Το παιδί μπορεί να πιστεύει ότι χρειάζεται 10 λεπτά για να ετοιμαστεί και τελικά να χρειάζεται 20.
Κατά τη συνεδρία μας, εντοπίσαμε ότι το το βασικότερο πρόβλημα ήταν ότι η μητέρα είχε μεγάλο άγχος με τη διαχείριση του χρόνου. Όταν ο χρόνος την απειλούσε, την έπιανε πανικός. Ο πανικός της προκαλούσε το αίσθημα του θυμού και ξεσπούσε σε φωνές.
Μίλησε στο παιδί της και του ζήτησε συγνώμη, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη της αντίδρασης της. «Σου ζητώ συγνώμη για τις φωνές που έβαλα. Δεν μπορώ να διαχειριστώ το άγχος μου όταν πλησιάζει η ώρα να έρθει το σχολικό». Και η πρόταση τελείωσε εκεί. Χωρίς …. αλλά κι εσύ κάνεις ό,τι μπορείς για να γίνει χειρότερο και δεν με υπολογίζεις.
Είναι πολύ σημαντικό το συγνώμη μας να αφορά αποκλειστικά στον τρόπο που αντιδράσαμε εμείς. Μόνο τότε είναι αυθεντικό και λαμβάνεται υπόψη από τα παιδιά, αλλιώς είναι σαν να μην ειπώθηκε.
Ο γιος της την κοίταξε με απορία. Έπειτα η απορία, έδωσε τη θέση της στη συμπόνια. Από εκείνη τη μέρα προσπαθούσε πολύ να βελτιώσει το χρόνο του για να βοηθήσει την μητέρα του να μην της προκαλείται αυτό το άγχος. Δεν τα κατάφερνε πάντα αλλά προσπαθούσε.
Ο τρόπος λοιπόν της αντίδρασης σου έχει να κάνει μόνο με εσένα. Με την κατάσταση στην οποία εσύ βρίσκεσαι τη δεδομένη στιγμή, με τις δικές σου πεποιθήσεις, με τα δικά σου βιώματα, με τα δικά σου όρια.
Σε μια τέτοια περίπτωση, μπορείς να φωνάξεις, να τσιρίξεις, να απειλήσεις, να τιμωρήσεις, να αφήσεις το παιδί να χάσει το σχολικό.
Μπορείς επίσης όμως να λειτουργήσεις με ενσυναίσθηση και να πεις «Καταλαβαίνω ότι χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για να ετοιμαστείς και γι’ αυτό θα ήταν προτιμότερο να σηκώνεσαι δέκα λεπτά νωρίτερα». Κάτι το οποίο και τελικά εφάρμοσαν.
