Από την ημέρα που έμαθα ότι θα φέρω στον κόσμο το πρώτο μου παιδί, ξεκίνησα τις προετοιμασίες. Το μυαλό μου εργαζόταν πυρετωδώς να γράψει το σενάριο της ταινίας μου. Έφτιαχνα τα σκηνικά, έκανα το styling, έγραφα με μεγάλη ευλάβεια τα κείμενα. Δεν θα μιλήσω για τους ηθοποιούς, γιατί όπως εύκολα μπορείς να καταλάβεις κι εσύ, από την εμπειρία της δικής σου ταινίας, πρωταγωνιστούσε το παιδί μου. Επίσης, όπως πάλι μπορείς να υποθέσεις, συμπρωταγωνίστρια, ήμουν εγώ.
Άρχισα λοιπόν να γράφω με μεγάλη έμπνευση. Το παιδί μου μεγάλωνε με την απόλυτη εμπειρία της παιδικής ηλικίας. Ήταν πολύ κοινωνικό και πολύ προσαρμοστικό, σωστός χαμαιλέοντας. Δεν έφερνε ποτέ αντιρρήσεις και είχε πολύ καλούς τρόπους. Δεν πάθαινε ποτέ τάντρουμ, μάζευε τα παιχνίδια του και ήταν γενικά ένα ευτυχισμένο και διαρκώς χαρούμενο παιδί. Ήταν η καλύτερη μαθήτρια και η αγαπημένη των δασκάλων της. Φυσικό ταλέντο στη μουσική και πρωταθλήτρια στα σπορ. Κονσέρτα, αγώνες, μετάλλια, δεν προλάβαινα να χειροκροτώ.
Μεγαλώνοντας, φυσικά πήγε στο πανεπιστήμιο και αφού αποφοίτησε πρώτη και καλύτερη κι έκανε δυο μεταπτυχιακά κι ένα διδακτορικό, έγινε μια πολύ πετυχημένη καρδιοχειρουργός ή νευροχειρουργός (δεν είχα αποφασίσει ακόμη) κι έσωσε εκατοντάδες ζωές. Παράλληλα, γνώρισε τον τέλειο σύντροφο κι έκανε μαζί του μια υπέροχη οικογένεια. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Τα μάτια μου έλαμπαν από χαρά. Τι παιδί φαινόμενο; Τι σπουδαία μάνα, πως τα κατάφερε; Μπράβο της! Όχι στο παιδί, στη μάνα, ξέρεις, τη σεναριογράφο. Μεγάλη επιτυχία.
Ενώ λοιπόν εγώ έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, μια μέρα η κόρη μου, μου ανακοίνωσε με μεγάλο θράσος, οτι δεν θέλει να παίξει στην δική μου ταινία. Θέλει, λέει, να φτιάξει δική της.
Σοκ.
Άκου εκεί! Δική της ταινία! Και πως ξέρει τι είναι καλό για εκείνη, μια σταλιά άνθρωπος; Πως θα το αντέξω εγώ να μην ελέγχω τις σκηνές;
Η διαπίστωση ότι η ταινία μου μπορεί να μη γυριστεί ποτέ, έπεσε πάνω μου σαν κεραυνός. Κάθε σκηνή που έβλεπα να εξελίσσεται διαφορετικά από ότι την είχα εγώ σχεδιάσει, μου προκαλούσε πανικό. Ο πανικός μου φυσικά, έπεφτε πάνω της.
Μα της ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβει ότι εγώ ξέρω καλά τι πρέπει να κάνει; Έμαθα ποια είναι τα κλειδιά της επιτυχίας, μέσα από τη δική μου πορεία και τα δικά μου λάθη. Μπορώ να της δείξω τον δρόμο. Γιατί δεν δέχεται;
Όλος αυτός ο εσωτερικός μου διάλογος, είχε ως αποτέλεσμα να αντιδρώ σθεναρά σε κάθε τι που δεν πήγαινε βάσει του σχεδίου μου. Δεν το έβαζα κάτω. Η καταιγίδα μέσα στην οποία βρισκόμουν όμως, δεν μου επέτρεπε να δω ότι οι αντιδράσεις μου, είχαν φέρει το χειρότερο αποτέλεσμα.
Αφού πια εκείνη έφτιαχνε την ταινία, ήταν δική της επιλογή το αν θα μου επέτρεπε να συμμετάσχω ή όχι. Η συμπεριφορά μου με είχε υποβιβάσει από το ρόλο της συμπρωταγωνίστριας, σε guest star και άλλες φορές σε κομπάρσο. Μη σου πω ότι σε πολλές σκηνές δεν ήμουν καν στο πλατό. Ανατροπή.
Δεύτερο σοκ.
Μου πήρε πάρα πολύ καιρό να το εμπεδώσω. Ο φόβος μου ότι δεν θα παίζω στην ταινία της ήταν αυτός που λειτούργησε σαν ένα ένα δυνατό χαστούκι που με αφύπνισε.
Ήταν ξεκάθαρο ότι προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να της δείξω τον τρόπο ώστε να γίνει η κατά πολύ βελτιωμένη έκδοση μου. Όλα τα κενά μου, όλες τις προσδοκίες μου, τα είχα ρίξει όλα πάνω της. Ανασφάλειες, αναποδιές, λάθος επιλογές. Όλα θα τα διόρθωνε εκείνη.
Σήκωσα τα μάτια μου και σκίζοντας το σενάριο μου, αντίκρυσα το μοναδικό της μεγαλείο . Αναγνώρισα το πόσο σπουδαία ήταν γιατί ήθελε πολύ απλά να είναι ο αυθεντικός εαυτός της.
Δεν την ένοιαζε αν είναι τέλεια. Δεν την ένοιαζε αν έκανε λάθη . Δεν την ένοιαζε αν ήταν αρεστή σε όλους, ούτε ήταν διατεθειμένη να θυσιάσει την όμορφη ψυχή της στο βωμό της κριτικής.
Ήμουν πολύ τυχερή που το παιδί μου είχε την τόλμη να μου πει ότι αρνείται να παίξει στην ταινία μου και που εγώ το αποδέχτηκα. Όταν ως παιδιά αναγκαζόμαστε να το κάνουμε, μεγαλώνουμε με την αίσθηση ότι δεν είμαστε αυθεντικοί. Δεν αναγνωρίζουμε τη δική μας αξία και δουλεύουμε σκληρά για να γίνουμε αρεστοί καθώς και για να ικανοποιήσουμε τα θέλω των άλλων. Μας είναι δύσκολο να βάλουμε όρια και δεν θέλουμε να απογοητεύουμε κανέναν. Ο πόνος του να μην είσαι εσύ είναι πολύ μεγάλος.
Δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεση μας αλλά αν το θέλουμε πραγματικά, σίγουρα προλαβαίνουμε. Ας βγούμε από τη φαντασίωση της φοβερής ταινίας και ας βοηθήσουμε το παιδί μας να αγαπήσει τον αυθεντικό του εαυτό και να ανθίσει μεγαλώνοντας.
